Boven de preekstoel van onze kerk staat in grote blokletters een zin uit de brief van Paulus aan de Romeinen (1:17): ‘Ik schaam mij het evangelie van Christus niet.’ Je moet nog een woordje toevoegen aan het zeventiende-eeuwse Nederlands uit de Statenvertaling en dan krijg je een begrijpelijk zin: ‘Ik schaam mij voor het evangelie van Christus niet.’
Het blijft een wonderlijke keuze om die tekst op de muur te zetten. Blijkbaar was schaamte een optie — voor Paulus die dit schreef halverwege de eerste eeuw, voor de bouwers van deze kerk aan het einde van de negentiende eeuw … en voor ons vandaag ook. Maar dan toch steeds weer doorlezen tot het laatste woordje: ‘niet’.